“Σάμος” στην αρχαία ελληνική, σημαίνει ύψος και μάλιστα “ύψος κοντά στη θάλασσα”.
Στη βόρεια άκρη του Αιγαίο, ο ταξιδιώτης που πλησιάζει, θα διακρίνει πρώτα την κορυφή ενός νησιού, που υψώνεται περήφανα πάνω από τα γαλάζια κύματα. Είναι η Σαμοθράκη, το πιο υψηλόκορφο από τα νησιά του ελληνικού αρχιπελάγους. Από κει ψηλά επισκοπεί η Σαμοθράκη το Αιγαίο, από κει καμαρώνει το θαυμάσιο μωσαϊκό που συνθέτουν τα Ελληνικά νησιά. Θέση μοναδική και συμβολική.
Δεν είναι τυχαίο το ότι η φαντασία των αρχαίων Ελλήνων έβλεπε εκεί πάνω θρονιασμένο τον Ποσειδώνα, το θεό των κυμάτων, να παρακολουθεί τις φάσεις του Τρωϊκού Πολέμου, ενός πολέμου που όχι μόνο δίχαζε τους παντοδύναμους θεούς του Ολύμπου, αλλά συμβόλιζε και την αναμέτρηση δύο κόσμων.
Κορυφαία θέση φύλαξε η ιστορία στο νησί της Σαμοθράκης, θέση που την κράτησε ένδοξα στη διαδρομή των αιώνων.
Η Σαμοθράκη βρίσκεται στο βορειοανατολικό Αιγαίο, στο μέσο του θρακικού πελάγους. Έχει σχήμα ωοειδές και η έκτασή της πλησιάζει τα 180 τετρ.χλμ., η δε παραλιακή της περίμετρος τα 32 χιλιόμετρα.
Τα βουνά της -Σάος ή Σαώκη- το υψηλότερο βουνό του Αιγαίου, με την κορυφή Φεγγάρι, αγγίζει τα 1.700 μέτρα. Σ` αυτή την κορυφή φαντάζεται ο Όμηρος καθισμένο το θεό της θάλασσας Ποσειδώνα να παρακολουθεί τις φάσεις του Τρωϊκού Πολέμου.
Εδώ πάνω σώθηκαν οι Κάβειροι, σύμφωνα με τον μύθο του κατακλυσμού της Σαμοθράκης, που είναι παραλαγγή του πανελλήνιου μύθου για τον ελληνικό κατακλυσμό και τη σωτηρία του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Στους μικρούς όρμους και τα λιμάνια της κατέφυγαν από παλιά πλοία για εμπορικούς λόγους ή για προστασία από τη βιαιότητα των ανέμων.
Από τα κλασσικά χρόνια, η Σαμοθράκη ήταν σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, σεβαστό και προστατευόμενο μέχρι τη ρωμαϊκή εποχή, αλλά και μέχρι το τέλος του 4ου μ.Χ. αιώνα, όταν ο Χριστιανισμός είχε πια εδραιωθεί.
Τη μεγάλη της φήμη κατά την αρχαιότητα, την οφείλει στο γεγονός ότι ήταν ένα πανελλήνιο θρησκευτικό κέντρο, παρόμοιο με το Ιερό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα. Εδώ υπήρχε το Ιερό των Μεγάλων Θεών και των μυστηριακών τελετών. Η θρησκευτική της σημασία σαν Πανελλήνιο Ιερό ήταν τόσο μεγάλη, ώστε την αποκαλούσαν “Δήλο του Βορείου Αιγαίου”.
Η λατρεία των Μεγάλων Θεών έχει προελληνικές αρχές και υπήρχε στη Σαμοθράκη πριν από τον ερχομό των Ελλήνων αποίκων (700 π.Χ. περίπου). Η λατρεία των Μεγάλων Θεών περιελάμβανε ιεροτελεστίες και μυστήρια, στα οποία γίνονταν δεκτοί πιστοί, ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη, ηλικία ή εθνική προέλευση.
Οι Έλληνες βασιλείς της Μακεδονίας, της Θράκης και της Αιγύπτου, έθεσαν το Ιερό υπό την προστασία τους και το πλούτισαν με πολυτελείς μαρμάρινες κατασκευές και αναθήματα, ερείπια των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα.
Εδώ λατρευόταν η θεά Άξτερος, που οι Έλληνες ταύτισαν με τη θεά Δήμητρα. Κοντά της λατρευόταν ο θεός της γονιμότητας Κάδμιλος, που οι Έλληνες ταύτισαν με τον Ερμή. Επίσης, στον ίδιο λατρευτικό κύκλο ανήκαν και οι δίδυμοι δαίμονες, οι Κάβειροι. Αργότερα, σ` αυτή την ομάδα των θεών προσετέθησαν ο θεός του Κάτω Κόσμου και η γυναίκα του, Αξιόκερσος και Αξιόκερσα.
Εκτός από τη λατρεία των Μεγάλων Θεών, στο Ιερό που εκτεινόταν έξω από τα τείχη της πόλης, από επιγραφές είναι γνωστή η λατρεία της Αθηνάς, της Αφροδίτης, της Δήμητρας, της Άρτεμης και του Ερμη.
Ο ιερός χώρος της λατρείας των Μεγάλων Θεών βρισκόταν στο βόρειο μέρος του νησιού, στην Παλαιόπολη. Ο χώρος αυτός θυμίζει Δελφικό τοπίο, πνιγμένος μέσα στα πλατάνια και τις πικροδάφνες.
Η Σαμοθράκη κατοικήθηκε στη Νεολιθική Εποχή, όπως μαρτυρούν αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή του χωριού Καρυώτες. Η αναφορά της Σαμοθράκης από τον Όμηρο, δείχνει πως το νησί ήταν γνωστό στη Μυκηναϊκή Εποχή. Πολύ πριν την εγκατάσταση των Ελλήνων, στο νησί κατοικούσαν στοιχεία Καρικά και Θρακικά. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους G. Fredrich και C. Lemann, η εγκατάσταση των πρώτων Ελλήνων στο νησί έγινε μεταξύ 800 π.Χ.-700 π.Χ.
Η προνομιακή γεωγραφική θέση της Σαμοθράκης, το εμπόριο και οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι, την ανέδειξαν στους αρχαϊκούς χρόνους σε μία αξιόλογη πόλη-κράτος, με δικό της νόμισμα και πολεμικό στόλο. Μεταξύ του 491 και 480 π.Χ. υποτάχθηκε στους Πέρσες. Γίνεται μέλος της πρώτης Αθηναϊκής Συμμαχίας, το 477 π.Χ. Μετά τη λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι Σπαρτιάτες καταλαμβάνουν τη Σαμοθράκη και σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο στρατηγός Λύσανδρος έρχεται στο νησί και μυείται στα μυστήρια των Καβείρων.
Στην Κλασσική εποχή, η φήμη των μυστηρίων της Σαμοθράκης, που αναφέρονται από τον Ηρόδοτο, τον Αριστοφάνη και πολλούς άλλους αρχαίους συγγραφείς, είναι μεγάλη και το ιερό των Μεγάλων Θεών γίνεται σημαντικό διεθνές θρησκευτικό κέντρο. Κατά την παράδοση, στη Σαμοθράκη, στο ιερό των Μεγάλων Θεών, γνωρίστηκε με την Ολυμπιάδα ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος.
Οι Μακεδόνες βασιλείς, από τον Φίλιππο το Β`, καθώς και οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τρέφουν βαθύτατο σεβασμό προς το ιερό και τα Μυστήρια και το εξωραΐζουν με λαμπρές οικοδομές και αναθήματα.
Η Σαμοθράκη περιέρχεται στο κράτος της Αιγύπτου, μετά από την κατάκτηση της Θράκης και του Ελλησπόντου από τους Πτολεμαίους. Στη Ρωμαϊκή περίοδο, η Σαμοθράκη είναι ελεύθερη, το νησί θεωρείται ιερό και το Τέμενος των Μεγάλων Θεών άσυλο.
Από τις αρχές του 1ου π.Χ. αιώνα, ανώτατοι αξιωματούχοι στρατιωτικοί και έμποροι έρχονται στη Σαμοθράκη και μυούνται στα μυστήρια των Καβείρων. Από τη Σαμοθράκη περνά το φθινόπωρο του 50 μ.Χ. ο Απόστολος Παύλος, ταξιδεύοντας για τους Φιλίππους. Η επίσκεψη του Αποστόλου Παύλου στη Σαμοθράκη φαίνεται και από τις Πράξεις των Αποστόλων (16-ΙΣΤ-11): “Αναχθέντες ουν από της Τρωάδος ευθυδρομήσαμεν εις Σαμοθράκην, τη δε επιούση εις Νεάπολιν…”.
Το 123 μ.Χ., το νησί επισκέφθηκε ο αυτοκράτορας Αδριανός, που έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η Σαμοθράκη παρακμάζει, ενώ τα μνημεία της καταστρέφονται, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν σαν οικοδομικά υλικά.
Οι πρώτες ανασκαφές ξεκίνησαν στη Σαμοθράκη από το Γερμανό αρχαιολόγο G. Conze το 1858 και συνεχίσθηκαν το 1862 από το Γάλλο Πρόξενο C. Champoiseau, που βρήκε το άγαλμα της Νίκης και το πήρε μαζί του στο Λούβρο.
Κατά τη Βυζαντινή εποχή, το νησί είχε ακόμη σημαντικό πληθυσμό. Από τον 8ο αιώνα όμως και μετά, οι Σλάβοι και οι Σαρακινοί έκαναν συχνές επιδρομές, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να αρχίσει να φθίνει. Το 1315 ο Martin Zaccaria γίνεται για λίγα χρόνια δεσπότης της Σαμοθράκης. Σε λίγο αρχίζουν οι Τουρκικές επιθέσεις.
Στα 1430 αρχίζει η κυριαρχία των Gattilusi στη Σαμοθράκη. Ο ηγεμόνας Παλαμήδης Γατελούζος την οχύρωσε, όπως μαρτυρούν οι πύργοι της Παλαιόπολης και της Χώρρας. Μετά την εναλλαγή Γενοβέζων, Τούρκων, Βυζαντινών και Βενετσιάνων ηγεμόνων, η Σαμοθράκη θα καταλήξει στην οριστική υποταγή των Τούρκων το 1479.
Στις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης, η Σαμοθράκη είχε γύρω στους 4.000 κατοίκους. Η συμμετοχή τους στον Εθνικό Αγώνα είχε καταστροφικό τίμημα. Την 1η Σεπτεμβρίυο 1821 γίνεται η τουρκική απόβαση, που κατέληξε στη λεηλασία και στην καταστροφή του νησιού. Εκατοντάδες άτομα σφαγιάστηκαν και πολλοί κάτοικοι πουλήθηκαν σαν σκλάβοι και σκλάβες, μεταξύ των οποίων και οι 5 Άγιοι Μάρτυρές της.
Ο Ελληνικός στόλος απελευθερώνει τη Σαμοθράκη το φθινόπωρο του 1912 (19 Οκτωβρίου 1912), ενώ η προσάρτησή της επικυρώνεται τον Φεβρουάριο του 1914.
Την περίοδο 1918-1922, πρόσφυγες από τα παράλια της Μικράς Ασίας εγκαταστάθηκαν στη Σαμοθράκη. Το 1951, ο πληθυσμός φτάνει τους 4.258 κατοίκους. Σε λίγο, όμως, αρχίζει η αιμορραγία της μετανάστευσης, έτσι το 1961 οι κάτοικοι είναι 3.850, το 1971 μειώνονται σε 3.012 και σήμερα είναι γύρω στους 2.800.
Στο νησί υπάρχουν 12 μικροί αγροτικοί οικισμοί. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Χώρα, ενώ το λιμάνι του είναι η Καμαριώτισσα. Άλλοι οικισμοί είναι η Παλιάπολη, ο Ξεροπόταμος, τα Θέρμα, ο Προφήτης Ηλίας, το Λάκκωμα.
Οι κάτοικοι του νησιού ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία και την υλοτομία. Το νησί τα τελευταία χρόνια άρχισε να αναπτύσσεται οικοτουριστικά.
Η Χώρα βρίσκεται στο εσωτερικό του νησιού και απέχει 6 χιλιόμετρα από την Καμαριώτισσα. Είναι αμφιθεατρικά κτισμένη, μακριά από τη θάλασσα, ανάμεσα στις πλαγιές των δύο βουνών, που καλύπτονται από το Θασίτικο Πεύκο Την έκτισαν έτσι οι κάτοικοι του νησιού, για να αποφεύγουν τις επιδρομές των πειρατών που λεηλατούσαν τα νησιά.
Στην είσοδο της Χώρας βρίσκεται ο Πύργος, που είναι απομεινάρι της κυριαρχίας των Gattilusi (1300-1400). Ο επισκέπτης πράγματι μαγεύεται από τα όμορφα στενά πλακόστρωτα δρομάκια και καλντερίμια της Χώρας και από την αρχιτεκτονική των μικρών διόροφων σπιτιών, που είναι το ένα κολλητό δίπλα στο άλλο, με τις κεραμιδένιες στέγες και τις λίγες χωμάτινες παλιές ταράτσες. Τα σπίτια είναι διατεταγμένα όλα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μη “κόβουν” τον ήλιο, το ένα στο άλλο.
Στη Χώρα υπάρχει η Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που αξίζει να την επισκεφθεί κανείς για τις παλιές εικόνες της. Την έχτισαν οι σεβάσμιοι κάτοικοι του νησιού, το 1875.
Επίσης, πριν από λίγα χρόνια, στη Χώρα ιδρύθηκε ένα μικρό Λαογραφικό Μουσείο, με διάφορα αντικείμενα, που συνθέτουν την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού. Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια διάσωσης του παραδοσιακού πλούτου του νησιού. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο οικισμός της Χώρας έχει κηρυχθεί σαν παραδοσιακός, σύμφωνα με το Π.Δ. της 19.10/13. 11.78 (ΦΕΚ 594 Δ).
Το νησί είναι καταπράσινο, πνιγμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση. Τα δέντρα που κυριαρχούν εδώ είναι οι ελιές, οι βελανιδιές, οι καστανιές, τα σφενδάμια, τα θαμνόκεντρα και τα πλατάνια.
Η Σαμοθράκη είναι ίσως το μοναδικό νησί στην Ελλάδα, που έχει τόσο μεγάλα σε έκταση Πλατανοδάση. Οι θάμνοι που καλύπτουν το νησί είναι τα σχίνα, οι τσικουδιές, οι κουμαργιές, οι ελαφοκουμαργιές, οι μυρτιές, οι αγριογκορτσιές, οι αγριοτριανταφυλλιές, οι αγριοκληματαριές, τα σπάρτα και τα ρείκια.
Η Σαμοθράκη είναι πλούσια σε νερά, εκατοντάδες μικρά ρυάκια και ποταμάκια με γάργαρο νερό, που έρχεται από το όρος Σάος, κυλούν ορμητικά προς τη θάλασσα. Τα παραποτάμια δάση της αποτελούνται από πλατάνια .Στις όχθες τους φυτρώνουν πικροδάφνες, φτέρες, λυγαριές και μέντες.
Λίγο έξω από τα Θέρμα, αρχίζει το μονοπάτι για την κορυφή Φεγγάρι. Σε 3,5 ώρες κανονική πορεία, μπορεί να απολαύσει κανείς το μοναδικό θέαμα και το φυσικό περιβάλλον του Όρους Σάος. Ειδικά στην περιοχή της Κορυφής Φεγγάρι, φύονται τα ενδημικά φυτά Alyssum degenianum, Pοtentilla geoides ssp. halacsyana, Herniaria degenii και άλλα σπάνια, όπως το Erysimum orizontale, Symphyandra Samotracica και άλλα.
Λίγο έξω από την Καμαριώτισσα, στην Παλιάπολη, βρίσκονται οι αρχαιότητες και το Μουσείο, πνιγμένες μέσα στα πλατάνια και στις πικροδάφνες. Ο χώρος είναι μοναδικός και θυμίζει Δελφικό τοπίο. Από δω μπορεί να διακρίνει κανείς το επιβλητικό τείχος του 6ου π.Χ. αιώνα, που σκαρφαλώνει στις απόκρημνες πλαγιές του Αη-Γιώργη. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα (προς τα βόρεια) βρίσκονται τα Λουτρά ή Θέρμα, πνιγμένα μέσα στα αιωνόβια πλατάνια, με τις ζεστές θειούχες πηγές που ήταν ήδη γνωστές από την εποχή του Βυζαντίου. Πολύ κοντά στα Λουτρά, μέσα στην πυκνή βλάστηση, βρίσκεται η “Γρηά Βάθρα”, περιοχή δύσβατη, με μοναδική ομορφιά, άφθονα νερά και καταρράκτες.
Προς τα βόρεια των Λουτρών βρίσκεται το ποτάμι “Φονιάς”. Εδώ, στα κατακάθαρα νερά του, υπάρχουν άφθονα χέλια και καβούρια. Η διαδρομή δίπλα στο ποτάμι, ανάμεσα στα πλατάνια, στα σκλήθρα και τις φτέρες, αν και είναι δύσκολη, είνα ιμοναδική. Αξίζει να περπατήσει κανείς εδώ για να χαρεί την ευωδιά της μέντας και για να απολαύσει τους μοναδικούς σε ομορφιά καταρράκτες.
Οι ακτές του νησιού είναι καταπληκτικές, ολοκάθαρες, σκεπασμένες με λευκό βότσαλο. Στη νότια πλευρά του νησιού, κοντά στο Λάκκωμα, υπάρχει επίσης όμορφη παραλία, που είναι σκεπασμένη με άμμο, που οι κάτοικοι του νησιού αποκαλούν “Παχιά Άμμο”.
Από την “Παχιά Άμμο”, πολύ εύκολα μπορεί ν` ανεβεί κανείς στην Παναγία την Κρεμιώτισσα, ένα μικρό ξωκλήσι που βρίσκεται γαντζωμένο πάνω στα βράχια, στη νότια πλευρά του όρους Σάος. Τοπίο μοναδικό, στα πόδια του επισκέπτη το Αιγαίο και στο βάθος αχνοφαίνεται το μαρτυρικό νησί της Ίμβρου.
Με πλεούμενο μπορεί να θαυμάσει κανείς από τη θάλασσα την όμορφη τοποθεσία του “Βάτου”, το “Κρεμαστό”, καταρράκτη που τ΄αφρισμένα νερά του πέφτουν κατακόρυφα μέσα στο νερό της βαθυγάλαζης θάλασσας, την καταπράσινη ρεματιά της τοποθεσίας “Γυαλί” και την ποικιλία των πετρωμάτων στην περιοχή “στης Γρηάς τα Πανιά”.
Λίγο έξω από την Καμαριώτισσα υπάρχουν 4 ανεμογεννήτριες για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (αιολική ενέργεια), που μαζί με το εργοστάσιο των πετρελαιοκίνητων γεννητριών, καθιστούν το νησί αυτάρκες.
Εκεί δίπλα βρίσκεται η μικρή λιμνοθάλασσα του Αγίου Ανδρέα, ένας μικρός, αλλά πολύ σημαντικός υγρότοπος, γιατί εδώ σταματούν να ξεκουραστούν σπάνια είδη πουλιών κατά τη διάρκεια των αποδημιών. Μερικά από αυτά είναι οι Ερωδιοί (Σταχτοτσικνιάδες, Πορφυροτσικνιάδες), Πελαργοί, Χαλκόκοτες, Νυχτοκόρακες, Γλαρόνια, Χαραδριόμορφα, Αρπακτικά κ.ά.
Μέσα στην πυκνή βλάστηση του νησιού, φωλιάζουν την άνοιξη τ` Αηδόνια, τα Κοτσύφια, τα Τρυγόνια, οι Κίσσες, οι Καρδερίνες, οι Κούκοι, οι Σπίνοι, οι Τσαλαπετεινοί. Πάνω στα ψηλά δένδρα τα Αρπακτικά, όπως η Ποντικοβαρβακίνα και στους απότομους βράχους τ` Αγριοπερίστερα, το Βραχοκιρκινέζο, ο Πετρίτης, οι Μαυροπετρίτηδες και στα βράχια κοντά στη θάλασσα οι Κορμοράνοι.
Πολλές φορές, τα ρυάκια που κατηφορίζουν προς τη θάλασσα δημιουργούν μικρές λιμνούλες, που είναι γεμάτες από ζωή. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο τα Βατράχια, τα Νερόφιδα και οι Νεροχελώνες.
Οι κάτοικοι της Σαμοθράκης έκτισαν, από τις ακτές ως τις υψηλότερες κορφές του νησιού, ένα πλήθος από μικρά ξωκλήσια. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων, αυτά φθάνουν τα 999. Ακόμη και στις 3 κορυφές του όρους Σάος, υπάρχουν 3 ξωκλήσια. Αυτά είναι αφιερωμένα στη Σοφία του Θεού, στον Προφήτη Ηλία και στον Άγιο Γεώργιο. Ο Άγιος Γεώργιος είναι ο πιο δημοφιλής άγιος, μιας και είναι ο προστάτης των κτηνοτρόφων (κεχαγιάδων).
Ένας μεγάλος αριθμός ξωκλησιών είναι αφιερωμένα στην Παναγία, που έχουν τα δικά τους τοπικά ονόματα, όπως “Κρημνιώτισσα”, “Καμαριώτισσα”, “Παραλιώτισσα”, “Γαλατιανή”, “Κφή”, “Βιρκιανή”, “Ανέμη”, “Αμπατή”, “Κούκου”, “Μάνταλ”, “Ντιληγιανούδα”.
Άλλες εκκλησίες είναι αφιερωμένες στον Προφήτη Ηλία, στην Αγία Παρασκευή, στον Άγιο Αθανάσιο και στον Άγιο Μοδέστο, που προστατεύει τις καλλιέργειες και τα ζώα.
Στα πανηγύρια τους, οι Σαμοθρακιώτες, εκτός από τη θεία λειτουργία, έχουν τα “κολμπάνια”, ζωοθυσίες και γλέντι με χορό και τραγούδια όλη μέρα και όλη νύχτα.
Η μεγάλη πίστη των Σαμοθρακιτών, τους οδηγεί να κτίζουν ξωκλήσια μέσα στα περιβόλια τους, στα λιοστάσιο, στους αγρούς, στους λόφους και τις ακτές.
Ξεκινώντας από τη θάλασσα (από το Δέλτα του Φονιά, που βρίσκεται δίπλα στον Πύργο των Gattilusi), ακολουθούμε ένα πολύ καλό μονοπάτι, κατά μήκος της κοίτης του ποταμού. Μετά από 35-40 λεπτά συναντάμε τον καταρράκτη της “Γρηάς”, που έχει ύψος 15 μέτρων. Ανηφορίζοντας και πολλές φορές σκαρφαλώνοντας, βρίσκομε την “Γερανιά Βάθρα”, με τον μικρό καταρράκτη της και πιο πάνω ακόμη, η “Κλείδωση”, με τον ψηλότερο καταρράκτη του Φονιά, που ξεπερνάει σε ύψος τα 35 μέτρα. Πάνω στην πορεία μας συναντάμε και τον ελικοειδή καταρράκτη της Κακιάς Πλάκας και πιο ψηλά, στην περιοχή της Καριάς, υπάρχουν πολλές βάθρες με τους καταρράκτες τους.
Η Σαμοθράκη όλες τις εποχές του χρόνου είναι μαγική. Οι ομορφιές είναι και η ζεστή φιλοξενία των κατοίκων θα σας μείνουν για πάντα χαραγμένες στην ψυχή σας.
